Pewnie wielu z Was zastanawia się nad przyczyną bardzo kiepskiej postawy Aston Villa
w rozgrywkach ligowych. Ja również wielokrotnie rozmyślałem nad beznadziejnymi wynikami The Villans w tym sezonie. Po wielu analizach, przemyśleniach i setkach meczy
w Football Managera doszedłem do pewnych wniosków. Poniżej przedstawiam Wam swoją teorię, podkreślam TEORIĘ, na przyczyny transformacji AV z szóstego angielskiego klubu
w drużynę walczącą o utrzymanie.

Marin O’Neill

Kiedy cztery lata temu legendarny Irlandczyk przyjeżdżał na Villa Park, witany był przez tłumy kibiców jak zbawca (http://www.youtube.com/watch?v=wY4L4wJb-7c&feature=related, http://www.youtube.com/watch?v=Si7j-xZfidQ). Miał być tym, który wprowadzi w końcu The Villans do upragnionej Ligi Mistrzów i zapewni im miejsce
w czołówce brytyjskich klubów. Marin O’Neil spędził Birmingham cztery pełne sezony sprowadzając m.in.: Johna Carew, Ashley’a Younga, Styliana Petrova, Nigela Reo-Cokera, Richarda Dunne, Fabiana Delpha (walczył o niego także Arsenal Londyn), Jamesa Milnera, Carlosa Cullera, czy Emila Heskey’a; w czasie jego pracy The Villans kończyli sezony na: 11 miejscu (2006/07) i trzy sezony z rzędu (2007/08, 2008/09, 2009/10) na 6 pozycji; doprowadził AV do finału Carling Cup w 2010 (porażka 2:1 z Manchesterem United);
a zawodnicy zdobywali wiele wyróżnień np. Ashley Young dwukrotnie był wybierany do 11 sezonu.

Na początku sierpnia b.r. mój entuzjazm przed nadchodzącym sezonem był wyjątkowo wysoki. Myślę, ba! wiem, że podzielało go wielu kibiców Villa. Pojawiało się wiele spekulacji transferowych, Manchester City cały czas zabiegał o Jamesa Milnera, ale skład pozostawał niezmieniony. W końcu dziewiątego sierpnia dotarła do mnie szokująca wiadomość: „Martin O’Neill podał się do dymisji”. Jako przyczynę podano niezadowolenie z polityki transferowej klubu. Faktycznie, tydzień później AV dogadało się z Manchesterem City w sprawie transferu angielskiego skrzydłowego.

To, jak odejście o Irlandczyka wpłynęło na morale zespołu, widać było już w pierwszych meczach - w prawdzie The Villans zaczęli sezon od wygranej 3:0 z West Ham United, a 5 dni później zremisowali na wyjeździe w play-offach ligi europejskiej z Rapidem Wiedeń, ale już tydzień później ulegli u siebie austriackiemu klubowi 2:3, a następnie pod koniec sierpnia (22.08) przegrali na St. James Park 6:0 z powracającym do Premier League Newcastle United.

Gérard Houllier

Następcą O’Neilla został utytułowany francuski manager Gérard Houllier. Biorąc pod uwagę dorobek Francuza był to wybór bardzo dobry: Puchar UEFA, Super Puchar Europy, Puchar Anglii, dwa razy Puchar Ligi Angielskiej i Community Shield z Liverpoolem, dwa mistrzostwa Francji z Olympique Lyon. Statystyki wyglądają już trochę gorzej – 50,8 % wygranych z Liverpoolem i 64,9% wygranych z Lyonem – ale nadal całkiem nieźle. Bardzo dobry trener. Czy na pewno dobry dla Villi? Według mnie zupełnie nie. Dlaczego? Powodów jest kilka:

Po pierwsze, Francuz miał 3 lata przerwy w trenowaniu. Mało? Może i tak, ale przez te trzy lata siedział na ciepłej posadce we francuskiej federacji piłkarskiej odpoczywając od pracy managera/selekcjonera. Niby 3 lata to mało, ale według mnie jest długa przerwa zwłaszcza, że w footballu wszystko zmienia się szybko.

Po drugie, Houllier i jeden z najlepszych strzelców, ulubieniec kibiców, John Carew są skonfliktowani od czasów wspólnej pracy w Lyonie. Nie dziwie się, że na wieść o tym, kto zostanie jego nowym trenerem, Big Johna rozbolały plecy. Oczywiście, zawodnika można sprzedać i znaleźć kogoś na jego miejsce. Tylko po co dawać mu powody do odejścia? Nie lepiej jest trochę dłużej i intensywniej zastanowić nad wyborem szkoleniowca? Moim zdaniem tak. Alternatywy? Wtedy wolny był np. Manuel Pellegrini, zwolniony kilka miesięcy wcześniej z Realu Madryt[1], można też było się pokusić o transfer Waltera Smitha z Glasgow Rangers.

Po trzecie, transfery. O tym za chwilę.

Po czwarte: morale i ambicja. Zawodnicy nie mają motywacji, to widać na boisku i to przekłada się na wyniki. Motywacja rodzi ambicję, ambicja jeśli nie wyniki, to przynajmniej dobrą grę, dobra gra dobrą formę, a ta wyniki. Oczywiście, w teorii. Jednak było widać, że gdy jest ambicja to nasz klub potrafi zremisować, nie ograniczając się do „brzydkiego” catenaccio, z ciągle atakującą Chelsea Londyn i to na wyjeździe! Sposobem motywowania zawodników według Houlliera jest wyrzucanie ich do rezerw za każde słowo krytyki (Dunne), wystawianie na listę transferową, sadzanie na ławie nie zależnie od formy (Ireland, któremu podobno się nie chciało i Albrighton, któremu się chciało i to bardzo). Gérard Houllier z jednej strony poluje na zawodników Tottenhamu Hotspur, czy Juventusu Turyn, a
z drugiej strony ze stoickim sposobem mówi, że Aston Villa walczy o utrzymanie. Kiepska forma Petrova, czy Agbonlahora to nie tylko kwestia kontuzji, czy braku umiejętności (zwłaszcza, ze wielokrotnie pokazywali, że te posiadają).

Po piąte, wybór składu. To pan Houllier pracuje z piłkarzami na treningach, to on był zawodowym piłkarzem, to on zdobywał trofea z jednym z największych klubów w Anglii, nie ja. Jednak to ja wiem, że nie mamy już roku 2002 i Emile Heskey nie jest szybkim, młodym zawodnikiem, perspektywicznym „niedokończonym produktem”, a zbliżającym się do emerytury, leniwym, grającym agresywnie i biorącym zbyt duże, w porównaniu do wyników, wynagrodzenie zawodnikiem, który nadaje się jedynie do roli rezerwowego. Nie jestem
w stanie zrozumieć, czemu Francuz mu ufa, i czemu Fabio Capello - w nagrodę za wyeliminowanie z udziału w MŚ Rio Ferdinanda - powołał go do kadry. Nie żyjemy też
w 2006 roku i John Carew nie jest niepotrzebnym, nietrafionym transferem, ale bardzo dobrym nabytkiem, ulubieńcem kibiców i w końcu stał się naprawdę bramkostrzelnym piłkarzem.
Transfery/skład

Polityka transferowa AV jest dla mnie tajemnicą od kilku dobrych lat. Sprzedaż takich zawodników jak James Milner, czy Gareth Barry, była więcej niż błędem - tylko przez szacunek powstrzymam się od odpowiedniego określenia tej decyzji. Martin O’Neill wiedział, że do tych transferów dojdzie i próbował szukać zawodników, którzy mogliby ich zastąpić - stąd transfer Downinga, czy Delpha.

Obecny manager swoją przygodę w Birmingham zaczął od sprowadzenia z wolnego transferu Roberta Pirèsa, 37-letniego skrzydłowego (!!!). Owszem, w przeszłości był to bardzo dobry zawodnik, owszem ma doświadczenie, ale biorąc pod uwagę jego grę w poprzednim sezonie w barwach Villarreal sprowadzanie go nie miało najmniejszego sensu. Drugim nabytkiem został młody, utalentowany Kyle Walker (półroczne wypożyczenie z Tottenhamu Hotspur). Nabytek całkiem niezły, ale fakt, że nie mieścił w kadrze zespołu o podobnym poziomie co Aston Villa, to kolejny dowód na to, że jest źle.

Od kiedy Francuz rozpoczął pracę z The Villans, klub chcą opuścić Richard Dunn, John Carew, Stephen Ireland, Carlos Cuellar, James Collins, a ostatnio pojawiają się spekulacje
o transferach Ashleya Younga do Liverpoolu, czy najlepszego w tym sezonie strzelca AV - Stewarta Downinga, do Sunderlandu. Od sierpnia klub opuścił m.in.: Curtis Davies (wypożyczenie do Leicester City), Steven Sidewell (transfer do Fullham), obaj nie byli potrzebni klubowi, zgoda. Francuscy szkoleniowcy mają pewną irytującą manierę – bez względu na okoliczności bezgranicznie ufają francuskim zawodnikom. O ile w przypadku Wengera i Arsenalu nie ma żadnych powodów do krytyki; w przypadku Paula Le Guena
i Rangers było to raczej śmieszne, bo Francuz nieudane transfery swoich rodaków próbował naprawić kolejnymi transferami francuskich zawodników; to w przypadku Houlliera robi się to irytujące – jest styczeń, otwarte okienko transferowe, a wydaje się że Francuz przestał się interesować potencjalnymi celami transferowymi (Keane, Santa Cruz), na siłę starając się znaleźć francuskiego zawodnika, a jeśli nie to przynamniej urodzonego we Francji lub chociaż tam grającego (Sessegnon, Sissoko, Makoun). Powinien się skupić na motywowaniu obecnych zawodników i przekonaniu ich do pozostania w klubie. Niestety, Houllier woli mieć w klubie zawodników, z którymi będzie mógł pogadać w ojczystym języku o tym, co sobie kupili podczas ostatniego wypadku na zakupy do Paryża. Skoro zależy mu na posiadaniu kolejnego defensywnego pomocnika i to koniecznie z Francji, może warto byłoby się popytać o grającego w Toulouse FC Moussa Sissoko, który poza dobrą grą w defensywnie jest też niezłym playmakerem i bardzo ładnie strzela z dystansu i rzutów wolnych. Ktoś taki The Villans bardzo by się przydał. Wiadomo, że jeden dobrze rozegrany fragment gry może zadecydować o losach całego spotkania (wystarczy przypomnieć sobie wspaniałe trafienie Shunsuke Nakamury przeciwko Manchesterowi United w fazie grupowej LM kilka lat temu, czy bramki z rzutów wolnych Sneijdera lub Kalu Uche na ostatnich MŚ), a w składzie The Villans brakuje zawodnika, który radziłby sobie naprawdę dobrze. Jest Young, który ma ładne, podkręcone uderzenie z dystansu, ale to trochę za mało. Potencjalnym celem mógłby stać się np. Simon Vukcevic ze Sportingu Lisbona – bez problemu dostałby pozwolenie na pracę, świetnie drybluje, jest szybki i pięknie strzela z dystansu i rzutów wolnych. Pomimo obecnej pozycji AV, przenosiny z trzeciej drużyny portugalskiej ekstraklasy nadal byłby atrakcyjne dla ambitnego Czarnogórca.

Aston Villa potrzebuje wzmocnień właściwie na każdą pozycję.

Atak: 32-letni Heskey i pozbawiony motywacji Gabby, kontuzjowany Weimann, który - nie oszukujmy się - nie posiada wybitnych umiejętności, perspektywiczny i miarę wszechstronny, ale bardzo młody Delfouneso i nie uznawany przez managera za wartościowego Carew na wylocie. Tym czasem starania o Keane’a jakoś przestały zaprzątać głowę władz klubu, zainteresowanie Adebayorem jakoś nigdy nie było zbyt duże, a o ofertach lub chociaż obserwacji innych napastników ani słowa.

Pomoc: Po pierwsze, playmaker lub powrót Irelanda, po drugie dobry skrzydłowy (wspominany Sessegnon byłby całkiem niezłym nabytkiem). Transfer Bartona z Newcastle nie jest dobry pomysłem,. To dobry zawodnik, ale jego charakter nie pozwoliłby mu dogadać z Ashleyem Youngiem, Heskeyem, czy Agbonlahorem. Jakoś nie mam ochoty na powtórkę incydentu z cygarem w oku tym razem w Villi. 10-15 milionów euro za genialnego, doświadczonego, acz niemłodego rozgrywającego Boca Juniors Juana Romana Riquelme też mogłoby być dobrym rozwiązaniem.

Obrona: Collins, Dunne, podobno Cuellar i Warnock na wylocie/chcą odejść, co wtedy?
W obronie staną obok siebie Nathan Baker i Ciaran Clarke, a z boku Beye i Lowry? Dlaczego nie, jeśli chcemy walczyć o utrzymanie w Championship. Potencjalne wzmocnienia: Shawcross (zainteresowanie duże, a ofert brak), David Wheater z Middlesbrough, powrót Garry’ego Cahilla, Steven Taylor (Newcastle United).

Bramkarz: Bill Friedel w tym roku obchodzi już 40 urodziny i mimo, że nie jest złym bramkarzem, jego czas w zawodowej piłce dobiega już końca, co gorsza drugi bramkarz został właśnie wypożyczony do Hull City. Władze klubu powinny się spiąć i w końcu sprowadzić Boruca, zainteresować wypożyczeniem Kuszczaka, transferem świetnie spisujących się na MŚ Vincenta Enyeama, czy Guillermo Ochoa, a przede wszystkim skorzystać z kiepskiej kondycji finansowej Ajaxu Amsterdam i natychmiast złożyć atrakcyjną ofertę za Stekelenburga. Nie wyobrażam sobie, nie chce nawet o tym myśleć i kiedy to piszę mam dreszcze przerażenia, że w sytuacji kontuzji Friedela w składzie pierwszego zespołu miałby się pojawić Elliot Parish lub David Bevan.

„W obecnej sytuacji podobne wzmocnienia są niemożliwe!” – BZDURA! Oczywiście, że są. Wystarczy spojrzeć na naszego największego rywala Birmingham City albo Tottenham.
W ciągu ostatnich kilku miesięcy do klubu z St Andrew's Stadium trafili Nikola Žigić, Ben Foster, Alexander Hleb (wypożyczenie), Matt Derbyshire (wypożyczenie) i ostatnio David Bentley (wypożyczenie), Natomiast Koguty, korzystając z okazji i śmiejąc się w twarz klubom, które dużo gadają i mało robią, sprowadzili Rafaela van der Vaarta, bardzo utalentowanego Brazylijczyka Sandro, złożyli ofertę za napastnika Ajaxu Amsterdam Luisa Suáreza, a wypożyczenie Davida Beckhama z LA Galaxy jest praktycznie sfinalizowane.

Gdyby władze The Villans w czasie letniego okienka nie były tak zajęte sprzedawaniem najlepszego zawodnika i irytowaniem trenera, to moglibyśmy nadal myśleć o podobnych wzmocnieniach. Pozycja klubu i wypowiedzi managera, że „walczymy o utrzymanie” nie sprzyjają transferom, ale musimy wykorzystać nasze atuty. Nadal jesteśmy niezadłużonym, bogatym, angielskim klubem, który gra w najlepszej lidze świata/jednej z najlepszych lig świata.

Kontuzje

Pierwsza i jedyna przyczyna obecnej sytuacji, w której nie ma winy (z jednym małym wyjątkiem, a raczej całkiem sporym wyjątkiem, biorąc pod uwagę jego znaczenie i wzrost) właścicieli, zawodników lub managera. Od początku sezonu kontuzjowany jest Fabain Delph, Andreas Weimann wróci w lutym, kontuzje przechodzili także Nigel Reo-Coker, Gabriel Agbonlahor, Stylian Petrov, James Collins, Ashley Young. Albrighton wprawdzie nie był kontuzjowany, ale musiał pauzować ze względu na operację usunięcia wyrostka. Takie jest życie, ale podawanie plagi kontuzji jako głównej przyczyny problemu, to nadmierny optymizm i całkowity brak realizmu.
Podsumowanie

Nietrudno zauważyć, że nie jestem zwolennikiem obecnego szkoleniowca. Nie byłem nim nigdy, zarówno z powodu mojej niechęci do Liverpoolu i francuskiej piłki. Nie mniej doceniałem go jako managera, ale zdecydowanie bardziej doceniałbym go gdyby trenował innych piłkarzy, w innym klubie. Nie uważam, że zła sytuacja jest jego winą, przynajmniej nie do końca i chciałbym zobaczyć na Youtubie jak Colin Davies śpiewa o nim takie piosenki: http://www.youtube.com/watch?v=LzuUprGeLGo, gdyby tylko były powody. Tak samo winni są dyrektorzy i prezes. Kiedyś Randy Lerner był dla mnie bohaterem, dziś czuję do niego lekką niechęć. Najmniejsza winna leży po stronie zawodników, którzy rozkładając ręce ze spuszczonymi głowami starają się robić to, co do nich należy, ale bez odpowiedniej motywacji nie ma to większego sensu. Jedyni, do których nie można mieć pretensji, to kibice, którzy mimo wszystko wierzą w swoją drużynę, przychodzą na mecze i cieszą się z każdego, nawet najdrobniejszego sukcesu.

Nic dziwnego, że od tego wszystkiego Johna Carew bolą plecy i chce jak najszybciej opuścić klub. Gdyby Gargamel zstąpił Papę Smerfa i chciał na miejscu wioski Smerfów wybudować McGargamela albo supermarket, to Smerfy czym prędzej opuściłby swoje grzybko-domki.

Autor: Krzysztof Zawistowski