Na sezon 2004/2005 kibice Aston Villi czekali z wielkim utęsknieniem. Poprzedni został zakończony na bardzo dobrym 6 miejscu. Pierwszy sezon w wykonaniu podopiecznych zadziwił chyba największych nawet optymistów. Drużyna odziedziczona po Grahamie Taylorze i dodaniu 3 zawodników prezentowała się jak na najlepszą ligę świata bardzo dobrze. Co lepsze O’Leary nie bał się wprowadzać do drużyny młodych wychowanków.

Pierwsze spotkanie rozegraliśmy z drużyna, która przeważnie walczy o utrzymanie w lidze. Po bramkach Vassella oraz Cola pewnie wygraliśmy 2 – 0. Patrząc na kalendarz rozgrywek początek sezonu powinniśmy mieć łatwy. A tu już w 2 spotkaniu musieliśmy podzielić się punktami z rywalami z zza miedzy( West Bromwich) 1 – 1. Niestety już w 3 spotkaniu zostaliśmy upokorzeni przez Charlton (3 – 0 na ich obiekcie). Ale w pojedynku ze Srokami na Villa Park po bramkach Mellberga ( już 2 gol w sezonie), Cola, Angela i Barrego odnosimy zwycięstwo 4 – 2. Następnie przyjeżdża do nas Chealsea, po wyrównanym spotkaniu wynik brzmi 0 – 0. Następnie mamy trzy spotkania z drużynami, które powinny być w naszym zasięgu ( Norwich, Crystal Palace, Blackburn) i tu niestety znów remisy. Po 8 kolejkach na swoim koncie mamy 5 remisów, 1 porażkę oraz 2 zwycięstwa. Start w sumie taki sobie, po za Chealsea rywale w naszym zasięgu. W 9 serii gier jedziemy na Hidgbury i tam po 2 bramkach Piresa, 1 golu Henrego przegrywamy 1 – 3. Mecz trochę dziwny. Karny wyjęty z kapelusza a rzut wolny wykonany przez Henryego wykonany za szybko. Mecz dla naszych zaczął się wspaniale bo już w 3 minucie bramkę strzela Lee Hendrie. W następnym spotkaniu pokonujemy Fulham by na Goodison Park zremisować z Evertonem. W początkowej fazie sezonu doskonale prezentuje się Lee Hendrie. W pierwszych 11 spotkaniach strzela 4 bramki. Zaczynając swoja przygodę na lewym skrzydle coraz częściej to on jest odpowiedzialny za akcje ofensywne naszego zespołu. Niestety następną bramkę strzela dopiero w 23 kolejce.

W 12 kolejce przyjechała do nas ekipa Portsmouth. Nasi ulubieńcy odprawili ekipę The Pompey 3 – 0. Pierwszą bramkę w seniorskiej drużynie strzelił Peter Whittingham. Zawodnik od kilku sezonów jest jednym z głównych motorów napędowych drużyny Cardiff City. Następnie pojechali podopieczni O’Learego do Boltonu by w końcówce spotkania po bramce Thomasa Hitlzspergera ( 89 minuta), wywieść z Reebok Stadium 3 punkt( trafił również Gavin McCann). W 14 kolejce na Villa Park zawitała ekipa Tottenhamu. Bramkę dającą nam 3 punkty zdobył Nolberto Solano. Ten doświadczony pomocnik grał głównie na prawej pomocy. Ściągnięty sezon wcześniej doskonale wpasował się w nasz zespół. Po za tym mieliśmy z niego pożytek gdyż doskonale wykonywał stałe fragmenty gry. Sezon nabierał tempa a nasza drużyna zaczynała coraz wyżej plasować się w tabeli. W 15 kolejce pojechaliśmy do Manchesteru by tam zmierzyć się z ekipą „Obywateli”. Niestety przegraliśmy 0 – 2. Następnie czekała nas trudna przeprawa z ekipą Liverpool’u. Drużyna prowadzona przez Rafaela Beniteza w lidze sprawowała się nawet dobrze, wygrywając 7 z 14 spotkań. Na Villa Park po bramce Solano odesłaliśmy kolegów Jurka Dudka bez zdobyczy punktowych.

17 kolejka to było święto w Birmingham pojedynek odwiecznych rywali z zza miedzy. Popularni niebiescy już po 20 minutach prowadzili 2 – 0. Mimo nieustannych ataków naszych zawodników ten mecz przegraliśmy. Honorową bramkę zdobył Gareth Barry. Niestety następne 3 mecze to 0 punktów po naszej stronie co gorsze nie strzeliliśmy w tych spotkaniach żadnej bramki. Można zrozumieć porażki z lepszymi a przede wszystkim bogatszymi zespołami Manchesteru Utd i Chealsea ( oba spotkania po 0 – 1), ale porażka 0 – 3 na terenie Middlesbrough to wielka niespodzianka. Następnie na swoim boisku znów po bramce Solano (strzelona w samej końcówce), pokonaliśmy Blackburn (ciekawe jak jutro spiszą się podopieczni AML w pojedynku z Rovers). W 22 kolejce zawitaliśmy na stadion Crystal Palac by przegrać 0 – 2. W 2 pojedynkach z beniaminkiem z Londynu uzyskaliśmy tylko 1 punkt. W 23 kolejce na Villa Park zawitał ekipa innego beniaminka bo zawodnicy z Carrow Road. Po jednostronnym widowisku po bramkach Liama Ridgewella, Lee Hendriego (pierwsza bramka od 12 kolejek), oraz niesamowitego Nolberto Solano odprawiliśmy ekipe Kanarków z kwitkiem. Po tej wygranej z większa wiarą nasza drużyna przystępowała do pojedynku również na Villa Park z ekipą Manchesteru Utd. Początek spotkania i niestety przegrywamy 0 – 1 po bramce Cristiano Ronaldo. Nasi zawodnicy wyrównali w 53 minucie a strzelcem bramki został Gareth Barry. Niestety zabójcze okazało się 120 sekund. Najpierw w 69 minucie Thomasa Sorensena pokonał Luis Saha, by w 70 minucie dobił naszych Paul Scholes. W następnym spotkaniu na obiekcie Fulham długo po bramce Angela prowadziliśmy by w 90 minucie wyrównał Lee Clark. W następnym spotkaniu zostaliśmy na Villa Park ograni przez Arsenal 1 – 3. Honorową bramkę strzelił Angel.

W 27 kolejce pokonujemy na Fratton Park Portsmouth 2 – 1, by następnie przegrać u siebie z Evertonem 1 – 3. Udał nam się rewanż na Middlesbrough 2 – 0 ( po bramkach Laursena i More). W 30 kolejce udajemy się na St. Andrews by wziąć rewanż za porażkę 1 – 2. Niestety znowu notujemy porażkę z odwiecznym rywalem. Po bramkach Heskeya i Greya przegrywamy 0 – 2. Na poprawę humorów warto dodać, że w sezonie 2004/2005 w lidze dwukrotnie pokonaliśmy ekipę Newcastle. Tym razem na wyjeździe wygraliśmy 3 – 0. Po takim wyniku na wyjeździe nastroje przed spotkaniem z West Bromwich były bojowe, ale wynik już nie. Spotkanie zakończyło się remisem 1 – 1. Sezon dobiegał końca nasz zespół nie miał już faktycznie o co walczyć, utrzymanie mieliśmy zapewnione a walka o puchary no cóż za duże straty aby mieć szansę na awans. Drużyna Southampton walczyła o utrzymanie po zaciętym spotkaniu wygraliśmy 3 – 2 na boisku Świętych. W 34 kolejce podopieczni O’Learego chcieli wziąć srogi rewanż za porażkę jesienią 3 – 0. Spotkanie zakończyło się bezbramkowym podziałem punktów, również podzieliliśmy się punktami z Boltonem (1 – 1). Trzy ostatnie spotkania były z drużynami wyżej notowanymi od nas i niestety zakończyły się z zerową zdobyczą punktową. 1 – 5 z Tottenhamem, 1 – 2 z Manchesterem City, 1 – 2 z Liverpoolem.

Sezon zakończyliśmy na 10 miejscu, spadliśmy o 4 pozycje w porównaniu z poprzednim sezonem. Zanotowaliśmy 12 zwycięstw, 11 remisów i 15 porażek. Nasi piłkarze zdobyli 45 bramek a Thomas Sorensen 52 razy wyjmował piłkę z siatki. Kadra drużyny w porównaniu z poprzednim sezonem nie uległa drastycznym zmianom. Do drużyny przybył na wypożyczenie Vaclav Drobny, Mathieu Berson, Carlton Cole, Eric Djemba-Djemba, Martin Laursen. Kadra reprezentowała się w następujący sposób. W bramce pewne miejsce miał Sorensen. Duńczyk nie dał szans zaprezentowania się ściągniętemu w ubiegłym sezonie Stefanowi Postmie ani Waynowi Hendersenowi. Na wypożyczenie udał się Robert Olejnik. W obronie w bocznych sektorach grał Mark Delaney( prawa obrona) oraz Jay Lloyd Samuel( lewa strona). Na środku do Olofa Mellberga dołączył Martin Laursen ( kupiony z Ac Milan za 3 mln). Warto wspomnieć, że coraz lepiej radzili sobie wychowankowie Liam Ridgewell, Gary Cahill. Wypożyczono również 2 obrońców Vaclav Drobny oraz James O’Connor. Obrona to przede wszystkim doświadczeni środkowi zawodnicy. Na boku coraz lepiej radził sobie Samuel. Pomoc to przede wszystkim Gareth Barry, Lee Hendrie, Nolberto Solano, Gavin McCann, Thomas Hitlzsperger. To głównie oni dzielili i rządzili w 2 linii. Coraz większe doświadczenie zbierał młody Peter Whittenham oraz Steven Davis. Grał również Berson oraz Ulises De La Cruz (grywał też na bocznej obronie). Napad po okienku transferowym został uszczuplony. Odszedł Peter Crouch do Southampton, Dion Dublin, Bosko Balaban. Liczono, że Juan Pablo Angel znów będzie brylował z przodu, niestety strzelił tylko 9 bramek, Darius Vassell zdobył tylko 3 bramki, wypożyczony z Chealsea Carlton Cole zbierający doświadczenie również 3 trafienia. Młody Luka More zaliczył 1 trafienie.

Sezon troszkę gorszy w porównaniu z poprzednim. Porównując jakie środki miał do dyspozycji John Gregory czy do niedawna Martin O’Neill to David O’Leary niestety mógł im pozazdrościć. Wzmocniono przede wszystkim obronę Laursenem. Duńczyk znany przede wszystkim z dobrej gry głową stworzył z Mellbergiem duet solidnych środkowych obrońców. Coraz lepiej radził sobie Ridegewell i Cahill, kto wie jakby dalej razem grali czy byśmy teraz nie mieli jednego z lepszych duetów w lidze. W pomocy do najlepszych w lidze zaliczano Barrego. Dzielnie wtórowali mu Solano z Hendrim. Atak niestety słaby był to sezon dla Vassella, Angel również nie zagrał jak w poprzednim sezonie. Wypożyczony Cole za mało doświadczony ale 3 bramki cieszą. Oto krótki dorobek naszych zawodników w sezonie 2004/2005.

Nazwisko Gole K. żółte K. czerw
T.Sorensen - 1 -
S.Postma - - -
M. Delaney - 3 -
J. L.Samuel - 6 -
O. Mellberg 3 6 -
M. Laursen 1 3 -
L. Ridgewell 1 3 1
G. Cahill - - -
V. Drobny - - -
J. O’Connor - - -
G. Barry 6 2 -
L. Hendrie 5 9 1
M. Berson - 3 -
G. McCann 1 3 -
N. Solano 8 6 -
T. Hitlzsperger 2 2 -
U. De La Cruz - 2 -
S. Cooke - - -
P.Whittingham 1 1 -
S.Davis 1 2 -
E.Djemba-Djemba - 2 -
D. Vassell 2 - -
C. Cole 3 1 -
L. More 1 1 -
S. More - - -
J.P. Angel 8 2 -

2 bramki zostały zdobyte jako samobójcze (De Zeuw w meczu z Portsmouth oraz w meczu z Boltonem).